Historia Kraśnika

Kraśnik to jedno z najstarszych miast Lubelszczyzny swoją metryką, wiązaną zwyczajowo z lokacją i aktem nadania praw miejskich na prawie niemieckim przez króla Ludwika w 1377 roku, sięgające XIV w. Pierwsze wzmianki o istnieniu Kraśnika badacze historii regionu odnajdują jednak już w XII i XIII wieku. W literaturze naukowej uznaje się powstanie królewskiego miasta Kraśnik (na prawie polskim), wraz z zamkiem przy trakcie z Czerwienia przez Zawichost, w połowie XIII wieku.Z powyższą tezą koresponduje w pewnym sensie forma dokumentu nadania z 1377 r. stale określając Kraśnik miastem, a o mieszczanach, wójcie i sołtysach mówi tak jakby organizacja oparta na prawie niemieckim była uformowana, stwierdza wreszcie. że miasto i wsie mają już ustalone granice. Należy zatem przypuszczać, że Kraśnik już przed rokiem 1377 był lokowany jako miasto i rządził się prawem niemieckim (pierwotna lokacja na surowym korzeniu obyła się w oparciu o prawo polskie) .  Nazwa Kraśnik wyrosła na bazie historyczno-językowej i jest związana z topografią terenu. Pochodzi od powszechnie używanego wyrazu krasa w znaczeniu barwa, piękność. Lokalizacja grodu nie była przypadkowa i z pewnością istniało na tym terenie wcześniejsze osadnictwo, łączone z funkcjonowaniem osady targowej rozwijającej się przy ruchliwym wówczas międzynarodowym szlaku handlowym z południa i zachodu przez Sandomierz – Zawichost – Kraśnik i dalej na wschód.